Peche

Corenta e cinco é un bo número e corenta e cinco son, sen contar esta que comezas a ler, as entradas que fun deixando neste blog. Así pois, esta é a cuadraxésimo sexta, pero, ademais, é a derradeira. Ata aquí chegamos, miñas donas e meus señores, que diría Blanco Campaña. Porque non é honesto ter a tenda aberta sen xénero novo no escaparate nin tampouco levar no frontispicio do blog un título que xa non é fiel á realidade. Xa hai tempo que isto deixou de ser un diario e o seu autor de confinado ten máis ben pouco. No traballo tan esencial debo ser que me tiven que incorporar dos primeiros, paseei como o que máis aquela fin de semana que nos abriron a cancela e alá me fun de terrazas aquela tarde daquel luns do mes de maio. Mirade por onde que a praia aínda non a pisei (e non sería por falta de días de sol) nin tampouco o Marineda (nin intención teño), pero digo eu que non será cousa de irvos contando a miña vida conforme a desescalada avance. Pareceravos pouco o que por aquí vos fun deixando!

Total, que do nome deste meu blog o único que me queda é o de filólogo e recoñezo que hai días que de tantas veces que consulto o dicionario ou as gramáticas xa me entran dúbidas de se tal cousa serei. Aínda por riba o meu título oficial é dos asinados por Juan Carlos. Uffff! Que perigo! Nunha destas revóganos todos vía decreto e mándannos de volta para a universidade a enchermos as aulas de novo. Eu xa non descarto nada…

Unha confidencia que ata agora non contara: este blog naceu ás dúas ou dúas e media da mañá. Naqueles primeirísimos días coas súas primeirísimas noites en que o único que nos pedían era ficar na casa, non molestar moito e ocupar as horas como boamente puidésemos. Eran días en que ir ao supermercado semellaba ser un deporte de risco cuxo regulamento descoñecías (grazas Gadis porque contigo comezou todo!) e o virus parecía estar por todas partes coma se do confeti dunha festa de aniversario infantil se tratase. E si, a cabeza non paraba! De día, pero tamén de noite, por se acaso as horas diúrnas non fosen dabondas. En posición vertical e con bipedestación plena e en posición horizontal semifetal encol dun colchón. Había moitas preguntas e máis ben poucas respostas, moitas dúbidas e case ningunha certeza e os días eran cuspidiños uns a outros.

E alá nos botamos ao monte da escrita, como unha boa amiga me puxo no Facebook, coa vida reducida a 90 metros cadrados, sen can nin cadela que pasear e un exiguo catálogo de recados decretado polo BOE que poder satisfacer. O asunto non había pasar desas catro ou cinco cousas con que espertei na cabeza aquel martes confinado, mais finalmente fixemos dez veces máis, o cal non é unha mala proxección. Mesmo aínda quedan en modo borrador tres entradas que xa non verán a luz. Unha inspirada por Vargas Llosa, outra sobre a paréntese futboleira que está chegando á súa fin e outra sobre a única relación que consolidei durante o confinamento e que foi cun electrodoméstico caseiro (e non, non foi nin coa lavadora nin tampouco con ningún trebello sexual, non sexades mal pensad@s!). Deixarémolas inéditas…

O pouco feito procuramos facelo tentando botarlle un pouco de humor a este transo que o presidente Sánchez cualificou como “a gran crise das nosas vidas”. Para novas nefastas xa estaban a realidade, os datos e a mala política (ou malos políticos habería que dicir?). O humor foi a solución hidroalcólica para a mente. Todo o disimula e durante horas incluso parece sandalo, pero, insisto, ata aquí chegamos. A escrita respondeu a un momento, a unha situación e a un estado de ánimo que foron e xa non son. A min prestoume e tívome entretido e se a vós tamén, perfecto! Misión cumprida por partida dobre e máis que sobexamente por tanto. O pracer foi meu. Agora portádevos ben. Que non resulte que o bicho volve abrochar e teño que aparecer novamente por aquí a subir a persiana. Como dicía o sarxento Esterhaus “teñan tino aí fóra”. Sen-ti-di-ño!! De acordo?

Coidádevos, coidade e que vos coiden!

Beizóns!